Ο Μπλάζεβιτς γεννήθηκε στο Τράβνικ της Βοσνίας κι έπειτα από μια ασυνήθιστη καριέρα ποδοσφαιριστή, το 1968 έγινε προπονητής στην άγνωστη Vevey, ομάδα 3ης κατηγορίας του ελβετικού πρωταθλήματος. Μια μέρα μια καθαρίστρια τον βρήκε να δουλεύει μέχρι αργά και τον ρώτησε τι έκανε. «Μια μέρα», είπε, «θα γίνω προπονητής της Ελβετίας». Εκείνη γέλασε. «Ναι, φυσικά και θα το κάνεις», είπε και πρόσθεσε «Και γω μια μέρα, θα γίνω Μις Ελβετία». Η καθαρίστρια δεν πήγε ποτέ σε διαγωνισμό ομορφιάς, αλλά ο Μπλάζεβιτς έγινε Ομοσπονδιακός τεχνικός. Ο «Τσίρο» πάντα έλεγε ότι ήταν ο κορυφαίος, μα για τους Κροάτες ήταν κάτι περισσότερο ««Δεν λέω ότι ήταν κακός προπονητής ή μεγάλος προπονητής, αλλά ήταν ο ιδανικός προπονητής για εμάς. Βάλτε στην ομάδα του ’98 τον Καπέλο, τον Φέργκιουσον, τον Βενγκέρ, μπορώ να σας πω με σιγουριά, πως κανένας τους δεν θα είχε πετύχει όπως ο Μπλάζεβιτς. Ήταν ο πατέρας όλων, ένα μεγάλο κίνητρο για μας» τονίζει ο Σλάβεν Μπίλιτς.
Ο Μπλάζεβιτς δεν έμαθε σε αυτήν την τρομερή ομάδα του 1998 πώς να ντριμπλάρει, πώς να σκοράρει. Ηξερε πνευματικά να τους πηγαίνει ένα επίπεδο πιο πέρα. Γνώριζε πώς να τους κινήσει το ενδιαφέρον, αλλά και πώς να τους χαλαρώσει, προτείνοντάς τους ακόμα και να πάνε σε νυχτερινό κέντρο. Τους μιλούσε για την Εσθονία ή τη Λιθουανία σα να ήταν η Βραζιλία. Ολοι ήξεραν ότι έλεγε ψέματα, πως δεν είναι αλήθεια, αλλά στο τέλος όλοι οι παίκτες ήξεραν πως έπρεπε να είναι σοβαροί κόντρα και στον πιο αδύναμο αντίπαλο. Η ατάκα του Μπίλιτς τα λέει όλα «Μας έλεγε για το αριστερό μπακ της Εσθονίας σα να είναι ο γρηγορότερος παίκτης της Ευρώπης και ήξερες πως δεν τον έχει δει ποτέ στη γα@@@@ ζωή του».
Ναι, αλλά αυτό το πλάνο λειτούργησε. Η Κροατία βγήκε διαλυμένη από τον πόλεμο, όμως με τον «Τσίρο» προκρίθηκε στο Εuro ’96 και δυο χρόνια αργότερα στο Μουντιάλ του 1998. Στα προημιτελικά συνάντησε τη Γερμανία και παραμονές του αγώνα ο Μπλάζεβιτς ήταν στα… κάγκελα. «Πέρασα όλη τη νύχτα σκεπτόμενος το σχέδιο», τόνιζε. «Είχα ένα πρόβλημα με τον Μπίρχοφ επειδή δεν είχα έναν ικανό παίκτη που θα μπορούσε να τον νικήσει στον αέρα. Επρεπε να σταματήσω τις σέντρες μέσα στο κουτί. Σκεφτόμουν να πω στους παίκτες την ιστορία για τον Ρόμελ και τον Μοντγκόμερι. Ο Ρόμελ ήταν πολύ, πολύ καλύτερος στη στρατηγική, αλλά δεν είχε καύσιμα. Έτσι τα τανκς δεν μπορούσαν να κινηθούν και ο Μοντγκόμερι κέρδισε. Ήμουν στο δρόμο για τα αποδυτήρια, σκεφτόμουν, όταν ξαφνικά με είδα στον καθρέφτη ήμουν σα… μελανιασμένος. Φοβήθηκα πως θα πεθάνω. Μπήκα μέσα, περίμενε ο Σούκερ, ο Μπόμπαν, ο Μπόκσιτς. Τα είχα όλα έτοιμα, αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω, νόμιζα πως θα πεθάνω. Ευτυχώς είχαν κι αυτοί το ίδιο χρώμα. Ηταν το χρώμα του άγχους, της πίεσης. ‘’Γ@@@ τη θεωρία’’ είπα και τους τόνισα ΄΄ Αν είναι να πεθάνουμε, τότε, αυτό, θα το κάνουμε απόψε για τη σημαία μας και για όλους τους Κροάτες που πέθαναν για τη χώρα».
Αυτός ήταν ο Μπλάζεβιτς, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια, την τακτική, δεν ασχολήθηκε με το 3-5-2 και το 4-4-2, για τον Κροάτη ήταν μια μ#@@@α. Καταλάβαινε απόλυτα την ψυχολογία των παικτών του, ήξερε πως ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν στο γήπεδο. Και φυσικά νίκησαν 3-0!