«Αφού έγραψα πολλά κι απόχτησα κάμποση φήμη στο γράψιμο είδα στο τέλος πως μάταιη τέχνη κατέχω.
Παρομοιάζω τον εαυτό μου σαν το μετανοιωμένο ληστή, ή σαν την πόρνη πάλλαξε δρόμο, ή σαν τον όσιο Μωυσή τον Αιθίοπα, που επί χρόνια πολλά λήστεψε κ’ έσφαξε, και στα τελευταία βρήκε έλεος.
Γιατί κ’ εγώ έγραψα ιστορίες για ληστάδες και για κουρσάρους, και για φονιάδες κάθε λογής, και τώρα καταλαβαίνω, πως πρέπει να βάλω στη λίγη τέχνη μου κάποιον σκοπό καλό και βλογημένο, να πλέξω μελωδικό εγκώμιο για τους άσαρκους ασκητάδες, που ευώδιαζε το κορμί τους σαν το κυπαρισσόξυλο και σαν τα ξερά χορτάρια των γκρεμνών».
(Φώτης Κόντογλου, Μυστικός Κήπος, Αθ. 1944, σελ.21)
