Οφείλω μία συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα.
Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα.
Μα κι γι’ αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα.
Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα.
Να πω συγνώμη για όσα σε αγαπώ δεν είπα, αγκαλιές που δεν έδωσα, πόρτες που έκλεισα, τηλέφωνα που δεν σήκωσα, μάτια που δεν αντίκρισα και προσευχές που δεν ειπώθηκαν.
Τέλος, εάν βρήκες έναν άνθρωπο να σε νιώσει, να σε καταλάβει, να σε αγαπήσει, κράτα τον κι ας είναι στην άλλη άκρη της γης.
Φτάνει που τον βρήκες. Δεν θα σου τύχει πολλές φορές στην ζωή. Και να θυμάσαι ότι στα δώρα λές ευχαριστώ κι ας μην τα ξετυλίξεις ποτέ.
Πάτερ Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
