Ο Κώστας Τσίλης βάζει στο τραπέζι την μοναδική ικανή συνθήκη, να δώσει στην ΑΕΚ αυτό που θέλει στο do or die ντέρμπι στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον Παναθηναϊκό, σ’ ένα βράδυ που έτσι κι αλλιώς είναι πολύ ιδιαίτερο και περίεργο
Είναι περίεργο η ΑΕΚ να παίζει την Κυριακή το βράδυ απέναντι στον Παναθηναϊκό, έναν «τελικό», ματς ποδοσφαιρικού do or die που όμως δεν κρίνει τίτλο. Είναι περίεργο να κουβαλά τέσσερις ήττες σε τέσσερα ματς στα playoffs και δυο ολόκληρους μήνες χωρίς νίκη σε ντέρμπι. Είναι περίεργο και να χρειαστεί ενδεχομένως να πει η Νέα Φιλαδέλφεια το «αντίο» σ’ έναν προπονητή που την έβαλε σ’ αυτή όπως άρμοζε και που την έκανε νταμπλούχο και ξανά πρωταγωνίστρια.
Είναι περίεργο ακόμα και το γεγονός πως η ΑΕΚ με τέσσερις ήττες είναι ακόμα ζωντανή για την μάχη της δεύτερης θέσης αλλά και περίεργο να έχει κάνει αυτές τις τέσσερις ήττες, όταν τουλάχιστον στα τρία απ’ αυτά τα ματς, καθαρά ποδοσφαιρικά δεν ήταν για να χάσει. Φυσικά είναι και περίεργο, που έχουμε φτάσει οκτώ μέρες πριν από την λήξη της σεζόν και το τοπίο για την επόμενη μέρα παραμένει εξαιρετικά θολό. Όλα είναι περίεργα, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα.
)
Η ΑΕΚ καίγεται για να βρει την πρώτη της νίκη στα Playoffs και ο Αλμέιδα θα την αναζητήσει ανακατεύοντας ξανά την τράπουλα του βασικού σχήματος
Είναι μια κατάσταση, που οφείλω να ομολογήσω πως ανάλογή της, δεν θυμάμαι εδώ και πολλά, πολλά χρόνια στην ΑΕΚ. Όπως όμως έλεγε και ο Λένιν με απλά λόγια, «αυτά έχουμε, μ’ αυτά θα κάνουμε επανάσταση». Είναι θέμα ποδοσφαιρικής επιβίωσης, μη υποθήκης και της επόμενης σεζόν, να τα βρει η ΑΕΚ τον τρόπο να πάρει αυτό που θέλει από το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Και σ’ αυτό το σημαντική διακύβευμα αρχίζουν και τελειώσουν τα πάντα.
Δεν γίνεται, για την ακρίβεια απαγορεύεται, να υπάρχει οτιδήποτε άλλο στο μυαλό οποιουδήποτε που φορά είτε την φόρμα, είτε την φανέλα της ΑΕΚ. Από τον κόσμο δεν μπορείς να ζητήσεις τίποτα. Ξέρει καλά άλλωστε τι θα κάνει, όμως η φετινή ΑΕΚ έχει χάσει προ πολλού το δικαίωμα να του ζητήσει το οτιδήποτε. Όμως επαναλαμβάνω, ξέρει πολύ καλά ο κόσμος τι θα κάνει. Από όσους όμως δουλεύουν για την ΑΕΚ, έχουν την ευθύνη να κάνουν την δουλειά, υπάρχει απολύτως η απαίτηση να είναι συγκεντρωμένη σ’ αυτήν. Και μόνο σ’ αυτήν. Όσο δύσκολα και αν έχουν φτάσει μέχρι εδώ, ό,τι και αν πρόκειται να συμβεί από το πρωινό της 12ης Μάη και μετά.
Η ΑΕΚ θέλει μόνο νίκη. Κανένα άλλο αποτέλεσμα δεν την εξυπηρετεί. Ούτε η ισοπαλία. Έτσι κι αλλιώς, αδυνατώ να πιστέψω πως θα παίξει για την ισοπαλία τώρα που καίγεται το στρώμα της για τη νίκη, μια ομάδα που δεν το έκανε ούτε στα δυο ματς με ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό, που θα της ήταν άκρως βολική. Τώρα θα πρέπει να παίξει μόνο για τους τρεις βαθμούς. Σ’ αντίθεση μ’ ότι είχε συμβεί με τον Ολυμπιακό, η ΑΕΚ θα παίξει μ’ έναν αντίπαλο από τον οποίο όσες φορές φέτος έχει χάσει, ήταν πέρα από την ποδοσφαιρική λογική. Έχασε δυο ματς με τον Παναθηναϊκό, στα οποία είχε κοντά στο 70% κατοχή μπάλας και διπλάσιες τελικές.
Σίγουρα και πάλι ο αντίπαλος θα της δώσει την μπάλα στα πόδια. Μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, αυτό είναι κάτι που μπορεί να εξυπηρετήσει επιτέλους τον τρόπο επιθετικού παιχνιδιού στον οποίο έχει υποχρεωθεί η ΑΕΚ με τον Πιερό στην κορυφή της επίθεσης. Δεν είναι τυχαίο πως απέναντι στον Παναθηναϊκό ο Αϊτινός έχει πετύχει ένα γκολ στην κανονική περίοδο και στο πρόσφατο ματς στο ΟΑΚΑ βρέθηκε σε θέσεις βολής και έχασε ευκαιρίες απ’ αυτές που δεν χάνονται.
Για να μην χανόμαστε όμως σε ποδοσφαιρικές αναλύσεις που ίσως τώρα έχουν και την μικρότερη σημασία, στην πραγματικότητα αυτό που η ΑΕΚ χρειάζεται, είναι μια βραδιά από εκείνες που είχε στη Νέα Φιλαδέλφεια, σε τέτοιου είδους ματς, από την πρώτη στιγμή που μπήκε στο γήπεδό της, μέχρι και πριν λίγους μήνες. Βραδιές που κόχλαζε η Φιλαδέλφεια και η ΑΕΚ έδειχνε μια τελείως διαφορετική, μια ανίκητη ομάδα. Άλλωστε, για να μην ξεχνιόμαστε, για 2,5 ολόκληρα χρόνια, σε εγχώριες διοργανώσεις μέσα στο σπίτι της, είχε μόλις μια ήττα.
Ήταν αήττητη διότι έμπαινε μέσα στο γήπεδο, έπαιρνε την τρομερή ενέργεια που ξεκινούσε από την κερκίδα και από τον κόσμο και την μετέτρεπε σε ποδοσφαιρική κινητήριο δύναμη, που δύσκολα βρισκόταν αντίπαλος να αντισταθεί. Η ΑΕΚ έχει καιρό να το ζήσει αυτό. Φαίνεται σαν κάπου, κάπως να το έχει χάσει. Τώρα όμως, το έχει ξανά απόλυτη ανάγκη. Στον πάγκο εξάλλου, είναι ο προπονητής που είχε δώσει τις βραδιές που περιγράφω. Το ίδιο και αρκετοί από τους παίκτες που θα μπουν και τώρα για να παίξουν το ματς. Φυσικά και ο κόσμος.
Προφανώς και για περισσότερους από έναν λόγους, όλο αυτό δεν βρίσκεται ξανά ούτε αραδιάζοντας ευχές, ούτε πατώντας κουμπιά. Εξάλλου κανείς δεν ήθελε να το χάσει. Συνέβη ωστόσο, για χίλιους λίγους που τώρα δεν είναι της παρούσης. Το να επιδιώξει να το ξαναβρεί έστω και για μια βραδιά, τώρα που το χρειάζεται, περνάει μέσα από θέληση, από μυαλό, από σώματα και πόδια. Ίσως και από ψυχή. Αλλά σ’ ένα ματς που για την ΑΕΚ είναι ένα ποδοσφαιρικό do or die, μέσα στο δικό της σπίτι, μετά απ’ όλα όσα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα, μόνο μια νύχτα με την Φιλαδέλφεια και με αντίδραση/νοοτροπία/εικόνα από τον προπονητή και την ομάδα, βγαλμένη από τα πέρυσι και τα πρόπερσι, μπορεί να κάνει την διαφορά. Και αν αυτή είναι και η τελευταία του Ματίας στο… σπίτι με την φόρμα της ΑΕΚ, μια τέτοια νύχτα αξίζει να είναι…
