Η πρώτη καµπάνα ήρθε στο Πολεµικό Μουσείο (1/7/2024), όταν ο πρώην πρωθυπουργός µίλησε ανοιχτά για «αλαζονεία, αυταρέσκεια» και «ελιτισµό».
Μπορεί ο Παύλος Μαρινάκης να υποστήριξε στις 21/11 ότι «οι δηλώσεις Καραµανλή κινούνται στο ίδιο πλαίσιο µε αυτές του Κυριάκου Μητσοτάκη», όµως όσοι παρακολουθούν τα εσωτερικά της παράταξης γνωρίζουν ότι εδώ και περίπου ενάµιση χρόνο ο Κώστας Καραµανλής χτυπάει καµπάνες στο Μαξίµου – και όχι για λεπτοµέρειες, αλλά για τα θεµελιακά ζητήµατα της παράταξης.
Η πρώτη καµπάνα ήρθε στο Πολεµικό Μουσείο (1/7/2024), όταν ο πρώην πρωθυπουργός µίλησε ανοιχτά για «αλαζονεία, αυταρέσκεια» και «ελιτισµό», λίγες εβδοµάδες µετά τις ευρωεκλογές και την απώλεια 13 µονάδων.
Ακολούθησε το «Πολεµικό Μουσείο 2» (17/6/2025), όπου ο Καραµανλής αποδόµησε συνολικά την κυβερνητική πολιτική για τα ελληνοτουρκικά, προειδοποιώντας ότι «η χώρα κινδυνεύει να περιέλθει σε µη αναστρέψιµη κατάσταση οµηρίας έναντι της Τουρκίας».
Σε εκδήλωση για την Αννα Ψαρούδα-Μπενάκη, που έγινε στην Παλαιά Βουλή (15/10/2025), ο πρώην πρωθυπουργός µίλησε για «κρίση θεσµικού πλαισίου και πολιτικού συστήµατος» και βαθιά έλλειψη εµπιστοσύνης στους θεσµούς.
Για πολλούς, ήταν το οριστικό σηµάδι ότι δεν πρόκειται για ακόµη µία διαφοροποίηση, αλλά για διαπίστωση ότι η κυβέρνηση έχει αποµακρυνθεί από τις θεσµικές και εθνικές σταθερές της καραµανλικής παράδοσης.
Και τώρα, µε το νέο καµπανάκι για το «διαζύγιο» της κυβέρνησης από την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, η εικόνα συµπληρώνεται: η σχέση Μαξίµου – καραµανλισµού δεν βρίσκεται απλά σε ένταση, αλλά σε πλήρη ρήξη.
Α.Κ.
