Σύμφωνα με το άρθρο της Deutche Welle, τα σχόλια των ευρωπαϊκών εφημερίδων εστιάζουν σε δύο κομβικά ζητήματα της διεθνούς επικαιρότητας: αφενός την ανάληψη της προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ από την Κύπρο σε μια περίοδο έντονων γεωπολιτικών, οικονομικών και θεσμικών προκλήσεων, και αφετέρου τις εξελίξεις στον πόλεμο στην Ουκρανία, με αιχμηρή κριτική προς τη Ρωσία για προσπάθεια μετακύλισης ευθυνών. Μέσα από αυτές τις αναλύσεις αναδεικνύεται το εύθραυστο ευρωπαϊκό περιβάλλον και η δυσκολία άσκησης πολιτικής σε καιρούς κρίσης.
Η ανάληψη της προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ από την Κύπρο, που ξεκινά από την 1η Ιανουαρίου, απασχολεί τη Luxemburger Wort.
«Ο Νίκος Χριστοδουλίδης θεωρεί την ανάληψη της προεδρίας ως ένα «ορόσημο» για τη χώρα. Και όπως επεσήμανε και η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Ρομπέρτα Μέτσολα, η Κύπρος αναλαμβάνει την προεδρία «σε μια περίοδο καταιγιστικών αλλαγών».
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μπαίνει στο τέταρτο έτος του, η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο φέρνει την ΕΕ αντιμέτωπη με μεγάλες προκλήσεις, ενώ στις σχέσεις με την Κίνα η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε έναν ολοένα πιο δύσκολο ακροβατισμό: Nα συνδυάσει τη συνεργασία με τη στρατηγική αυτονομία και την προστασία των συμφερόντων της. […] Παράλληλα, ήδη από την αρχή του έτους η Κύπρος θα πρέπει να επιδιώξει συναίνεση για την καθυστερημένη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τη Mercosur.
Ένα ακόμη κεντρικό θέμα των επόμενων έξι μηνών θα είναι το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο για το διάστημα 2028–2034. Με φόντο την ασθενή οικονομική συγκυρία, τα άδεια δημόσια ταμεία και την αύξηση του χρέους σε σημαντικές χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία, οι διαπραγματεύσεις αναμένονται δύσκολες. Στην ατζέντα της κυπριακής προεδρίας θα βρεθούν επίσης το χρόνιο ζήτημα της μετανάστευσης και η ενίσχυση των συστημάτων επιστροφών».
Η Κύπρος θα κληθεί να διαχειριστεί μια βαριά ατζέντα
Το κατά πόσο η Κύπρος θα έχει περιθώρια ελιγμών εκτός αυτής της βαριάς ατζέντας «μένει να φανεί. Ο Χριστοδουλίδης δηλώνει πως θέλει να εργαστεί για μια κοσμοπολίτικη Ευρώπη και με στόχο την ενίσχυση των δημοκρατικών αρχών, προκειμένου να δοθεί νέα ώθηση στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Πρόκειται για φιλόδοξους στόχους σε μια περίοδο κατά την οποία η συχνά διχασμένη ΕΕ δεν εκπέμπει διεθνώς εικόνα ιδιαίτερης ισχύος, ενώ τα θεμελιώδη δικαιώματα δεν βρίσκονται παντού ψηλά στην ατζέντα.
Πέραν αυτών κεντρικό ρόλο στις εργασίες του Συμβουλίου θα διαδραματίσει και ένα θέμα που απασχολεί ιδιαιτέρως τους Κυπρίους, αλλά γίνεται διαρκώς σημαντικότερο και για άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου: «η λειψυδρία ως συνέπεια της κλιματικής αλλαγής».
Ο Χριστοδουλίδης σκοπεύει να καλέσει πολλούς επικεφαλής κρατών και κυβερνήσεων στην Κύπρο. «Πρόσκληση αναμένεται να λάβει και η Τουρκία, […] το εάν όμως θα την αποδεχθεί ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν παραμένει αβέβαιο. Θα επρόκειτο άλλωστε για την πρώτη επίσκεψη Τούρκου προέδρου στο νότιο τμήμα του νησιού. Κατά την προηγούμενη κυπριακή προεδρία το 2012 η Τουρκία είχε αρνηθεί επί έξι μήνες κάθε συνεργασία με την ΕΕ», καταλήγει η Luxemburger Wort.
«Η Ρωσία θέλει να φορτώσει ευθύνες στην Ουκρανία»
Σχολιάζοντας την υποτιθέμενη επίθεση ουκρανικών drones σε κατοικία του Πούτιν, η Süddeutsche Zeitung επικρίνει τη Μόσχα πως «προσπαθεί να επιρρίψει ευθύνες στην Ουκρανία για τη συνέχιση του πολέμου».
«Η υποτιθέμενη επίθεση είναι πιθανότατα καθαρή επινόηση. Στις ανακοινώσεις τους οι κορυφαίοι Ρώσοι αξιωματούχοι δεν συμφωνούσαν ούτε καν για τον αριθμό των δήθεν ουκρανικών drones που χρησιμοποιήθηκαν. Παρ’ όλα αυτά ο Τραμπ εμφανίστηκε εξοργισμένος για το γεγονός – τουλάχιστον σύμφωνα με τον σύμβουλο του Ρώσου προέδρου, Γιούρι Ουσάκοφ.
Η Μόσχα ισχυρίστηκε πως η κατοικία του Πούτιν δέχθηκε επίθεση από ουκρανικά drones, χωρίς ωστόσο αποδείξεις
Πρόκειται για το θλιβερό φινάλε ενός θλιβερού έτους, κατά το οποίο ο Τραμπ και οι σύμβουλοί του παρουσίασαν το ένα ατελές σχέδιο μετά το άλλο. Κάθε ένα από αυτά υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στον ρωσικό επιθετικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας, στην πραγματικότητα όμως εξυπηρετούσε κυρίως τον στόχο της όσο το δυνατόν ταχύτερης επιστροφής στην «κανονικότητα» με τη
taz: Μόνη λύση η συνέχιση του πολέμου
Η tageszeitung του Βερολίνου εστιάζει από την πλευρά της στις ισχυρές εγγυήσεις ασφαλείας ως απαραίτητο στοιχείο οποιασδήποτε τυχόν ειρηνευτικής συμφωνίας.
Συμφωνία χωρίς ισχυρές εγγυήσεις ασφαλείας δεν θα φέρει πραγματικά ειρήνη
«Χωρίς μακροπρόθεσμες εγγυήσεις ασφαλείας κάθε ειρήνη στην Ουκρανία θα ήταν άνευ νοήματος – μεταξύ άλλων και για οικονομικούς λόγους. Τα όπλα μπορεί να σιγήσουν στην Ουκρανία και ταυτοχρόνως να είναι σαφές πως ο Πούτιν είναι σε θέση να επιτεθεί σύντομα ξανά. Σε ένα τέτοιο σενάριο κανείς δεν θα επένδυε στη χώρα – ούτε οι ίδιοι οι Ουκρανοί, ούτε η Δύση. […] Η Ουκρανία δεν θα ανοικοδομούνταν, δεν θα είχε προοπτική. Πολλοί νέοι Ουκρανοί θα εγκατέλειπαν την εξαθλιωμένη πατρίδα τους, προκειμένου να ξεφύγουν από αυτή τη μόνιμη απειλή. Και αν τότε ο Πούτιν πράγματι έκανε νέα επίθεση, σχεδόν κανείς δεν θα απέμενε να υπερασπιστεί τη χώρα. Θα είχε έτσι κερδίσει τον πόλεμο χωρίς να χρειαστεί καν να στείλει άλλους στρατιώτες.
Ο Τραμπ φαίνεται να μην κατανοεί αυτούς τους οικονομικούς μηχανισμούς – ο Πούτιν ωστόσο τους κατανοεί πολύ καλά. Γι’ αυτό αντιτίθεται σθεναρά στις εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία. Διότι θέλει να διατηρεί όλες τις στρατιωτικές επιλογές ανοιχτές, αλλά ταυτοχρόνως επιδιώκει να αποθαρρύνει τις επενδύσεις, με σκοπό η γειτονική χώρα να παραμείνει κατεστραμμένη και να γίνει έτσι εύκολη λεία».
Κατά την taz μία τέτοια οικονομική δυναμική «θα ήταν επικίνδυνη και για τους Ευρωπαίους: χωρίς ισχυρές εγγυήσεις ασφαλείας θα ήταν σαφές πως ο ρωσικός στρατός θα μπορούσε να βρεθεί κάποια στιγμή στα ανατολικά σύνορα της Πολωνίας. Για να αμυνθεί απέναντι σε αυτή την απειλή, η Ευρώπη θα έπρεπε να εξοπλιστεί μαζικά και δη με τεράστιο κόστος.
Ορισμένες “συμφωνίες” είναι τόσο κακές, ώστε είναι προτιμότερο απλώς να απορρίπτονται. Σε αυτές ανήκει και μια συμφωνία για την Ουκρανία δίχως πραγματικές εγγυήσεις ασφαλείας. Αυτό δεν θα ήταν ειρήνη, αλλά μια καταστροφική αναμονή για τον επόμενο πόλεμο. Όσο πικρό κι αν ακούγεται, αυτή τη στιγμή για την Ουκρανία και την Ευρώπη η καλύτερη επιλογή είναι να συνεχιστεί ο πόλεμος που διεξάγεται τώρα».
