Πριν μερικές μέρες, ακούγοντας τη συμμετοχή του φετινού Ισραηλινού τραγουδιού της Γιουβάλ Ραφαέλ, «New Day Will Rise», φτάνοντας στο ρεφραίν άρχισα να σιγοτραγουδώ το πασίγνωστο τραγούδι «Ne me quitte pas», του Ζακ Μπρελ.
Σχολίασα τις έντονες ομοιότητες στο προφίλ μου στο facebook, έβαλα και τα δυο τραγούδια να τα ακούσουν οι φίλοι, οι οποίοι συμφώνησαν μαζί μου. Δεν έδωσα συνέχεια, θεωρώντας ότι πιθανώς, τόσο η ίδια, όσο και οι φίλοι μου να… έχουμε πάθει παράκρουση.
Σήμερα, παρακολουθώντας την εκπομπή Βuongiorno στο MEGA, ακούω τον Αντρέα Μικρούτσικο να αναφέρεται εκνευρισμένος σε αυτό, και να λέει ακριβώς τα ίδια: Το ισραηλινό τραγούδι θυμίζει έντονα εκείνο του Μπρελ.
Το να αντιλαμβάνεται την ομοιότητα μια μουσικός κλασικής μουσικής, όπως η υποφαινόμενη, μέχρι να το αντιλαμβάνεται ένας αναγνωρισμένος μουσικός του είδους, ο οποίος μάλιστα έχει συμμετάσχει στον εν λόγω Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό, κάνει αφενός αυτό που λέμε, τη «διαφορά», αφετέρου προσθέτει ένα βάρος… ασήκωτο.
Άμεσα τηλεφώνησα στην ΕΡΤ και κατήγγειλα το γεγονός, και παρακάλεσα να με φέρουν σε επικοινωνία με τη δική μας επιτροπή διαγωνισμού. Μίλησα τόσο με τους υπεύθυνους Τύπου, όσο και με το Νομικό τμήμα, οι οποίοι μου υποσχέθηκαν ότι θα με καλέσουν, αλλά τελικά, δεν είχα καμία ανταπόκριση, για ένα θέμα όχι μόνο δίκαιο, αλλά και που ταυτόχρονα μας αφορά, εφόσον συμμετέχουμε ως χώρα και ελπίζουμε σε ένα καλό αποτέλεσμα.
Αρκετά αργότερα επικοινώνησα τηλεφωνικά με τον ίδιο τον Αντρέα Μικρούτσικο, που τον τιμά όχι μόνο η αντιληπτικότητα του, αλλά και το θάρρος του να το σχολιάσει. Όπως επίσης σχολίασε τον αποκλεισμό της Ρωσίας, αλλά όχι της Ουκρανίας, αφού και αυτή εμπλέκεται στον πόλεμο. Ενώ από την άλλη, στον «πολιτικά ορθό» διαγωνισμό συμμετέχει το Ισραήλ, αλλά όχι η Παλαιστίνη, αφού η δεύτερη, όχι μόνο δεν έχει τραγούδι, δεν έχει καν πατρίδα!
Συζητώντας το θέμα μαζί του, και ρωτώντας τον αν μπορεί εκείνος να κάνει κάτι έχοντας καλύτερη σχέση και επαφή με το τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό σύστημα, ο κ. Μικρούτσικος μου απάντησε εν ολίγοις ότι ουδείς τον ακούει σε τέτοια ζητήματα. Τον θεωρούν αιρετικό και γραφικό, και τον καλούν μόνο όταν και όπως εκείνοι κρίνουν ότι τον έχουν ανάγκη.
Καταλήξαμε στην πικρή αλήθεια ότι ολοένα και λιγοστεύουν οι φωνές που τολμούν να μιλήσουν ανοικτά, και τελικά τείνουν να γίνουν η αλήθεια του ενός, την οποία καλούνται να υπερασπιστούν, όπως το είχε πολύ σοφά θέσει και ο Μαχάτμα Γκάντι.
Εδώ όμως υπάρχει και ένα ακόμα παράδοξο εκτός της επιλεκτικής μνήμης, αντίληψης και ακοής. Το ίδιο το Ισραήλ, στον ίδιο φετινό διαγωνισμό, κατήγγειλε την Ισλανδία ότι το τραγούδι συμμετοχής της, το «RÓA», είναι «κλεμμένο» από μια παλιά συμμετοχή του Ισραήλ πριν 8 χρόνια, το «Hatunat Hashana».
Έγινε χαμός, ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι Ισλανδοί είπαν ότι πολλά τραγούδια της Eurovision μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους και ότι είναι καθόλα νόμιμοι, αναφέροντας και αναλύσεις μουσικολόγων. Από τη μεριά του ο δημιουργός του ισραηλινού τραγουδιού, απείλησε ότι αν δεν το αποσύρουν, θα κινηθεί νομικά απαιτώντας να πληρωθεί για τα πνευματικά δικαιώματα, με τους Ισλανδούς τελικά να λένε ότι η όλη φασαρία έχει οικονομικά κίνητρα.
Ωστόσο στην περίπτωση της «τυχαίας ομοιότητας» του φετινού ισραηλινού τραγουδιού με εκείνο του Ζακ Μπρελ, είναι ότι το δεύτερο, δεν είναι ένα τραγούδι της Eurovision, αλλά ένα τραγούδι που ο Βέλγος τραγουδιστής και τραγουδοποιός έγραψε το 1959, έγινε παγκόσμιο σουξέ, και τραγουδήθηκε κι από μεγάλα διεθνή ονόματα.
Αφού ευχαριστήσω πρώτα δημοσίως τον Αντρέα Μικρούτσικο για… την «παρέα» στην μειοψηφία, παραθέτω και τα τέσσερα τραγούδια «δανεισμού», και ας βγάλει ο κόσμος τα συμπεράσματα του. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός, όλοι έχουν αυτιά και μια στοιχειώδη μουσική αντίληψη. «Παρέα», από την άλλη… μπορεί να μην έχουν.
Η φετινή συμμετοχή του Ισραήλ
Το τραγούδι του Ζακ Μπρελ
Η φετινή συμμετοχή της Ισλανδίας
Το ισραηλινό τραγούδι πριν 8 χρόνια
