Πέντε η ώρα τα χαράµατα ένα λευκό βαν σταµάτησε µπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη
Πέντε η ώρα τα χαράµατα ένα λευκό βαν σταµάτησε µπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη. Μια κυρία κατέβηκε και πλησιάζει τον ξαπλωµένο απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι. «Αν κοιµάται, πείτε του ότι τον αγαπάµε και είµαστε µαζί του» µας είπε (τον συντροφεύαµε για ένα 24ωρο στον αγώνα του). Με δάκρυα να τρέχουν από τα µάτια της ρώτησε γεµάτη αγάπη και προσφορά τα παιδιά τού «Μέχρι Τέλους» που ξαγρυπνούν δίπλα από τη σκηνή του Π. Ρούτσι: «Παιδιά µου, θέλετε έναν καφέ; Κάτι άλλο;». Εγραψε µια ευχή στα τετράδια της οµάδας και εξαφανίστηκε στο πρωινό ξύπνηµα της πόλης. Αλλη µία εργαζόµενη που πέρασε για να τον δει προτού πιάσει βάρδια. Ακόµη µία µάνα που φεύγοντας αναρωτήθηκε: «Γιατί να οδηγούν έναν πατέρα σε απεργία πείνας επειδή θέλει να µάθει την αλήθεια για τον θάνατο του παιδιού του;». Μια ολόκληρη κοινωνία απέναντι στην κυβέρνηση και τη ∆ικαιοσύνη της συγκάλυψης.
Β.Β.
